>หลังจากชายคนหนึ่งพบรังไหมของตัวอ่อนผีเสื้อ
>เขาเฝ้าจับตาความคืบหน้ามาตลอด
>กระทั่งได้เห็นรอยปริขนาดเล็กปรากฏอยู่ที่ผิวภายนอก ชายคนนั้นจึงนั่งลง
>และเฝ้าจับตามองความเคลื่อนไหวของตัวอ่อนผีเสื้ออยู่นานหลายชั่วโมง
>เขาเห็นมันพยายามดิ้นรนจะพ้นจากช่องเล็ก ๆ ของรังไหมให้ได้
>แต่เมื่อไม่สำเร็จ เจ้าตัวน้อยก็หยุดเคลื่อนไหว
>เหมือนจะยอมรับว่าไม่อาจขืนทำอะไรได้มากไปกว่านั้นเมื่อตัดสินใจได้ว่าจะช่วยตัวอ่อนแล้ว...
>ชายคนนั้นจึงหยิบกรรไกรขึ้นมาตัดเปิดช่องรังไหมจนกว้างพอที่ตัวอ่อนจะสามารถออกมาได้อย่างง่ายดาย
>ตัวอ่อนผีเสื้อน้อยจึงออกมาเผชิญโลกทั้งสภาพร่างกายบวมกลม
>ตรงข้ามกับปีกที่มีขนาดเล็กนิดเดียว!
>แต่เขาก็เฝ้าจับตามองตัวอ่อนนั้นต่อไปด้วยความหวังว่า อีกไม่ช้า...
>ปีกของมันจะขยายใหญ่ขึ้นและแข็งแรงพอจะพยุงร่างกายมันได้เมื่อถึงเวลาอันควร
>แต่เมื่อเวลาผ่านไป... กลับไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง!
>ผีเสื้อน้อยต้องเดินและคลานไปมาทั้งชีวิต
>ด้วยสภาพร่างกายบวมกลมและปีกแห้งเล็กที่ไม่เคยมีโอกาสจะบินได้
>ภายใต้การดูแลอย่างอ่อนโยนของชายผู้หวังดี
>สิ่งที่ชายคนนี้ไม่เคยเข้าใจก็คือ ธรรมชาติได้กำหนดมาแล้วว่า
>ตัวอ่อนจะออกไปเผชิญโลกได้ก็ต่อเมื่อ
>ของเหลวในร่างกายลดน้อยลงจนลำตัวมีขนาดสมดุลกับปีกเท่านั้น
>จึงจะสามารถลอดออกจากช่องว่างขนาดเล็กของรังไหมได้สำเร็จ…
>และถ้าตัวอ่อนได้ผ่านการดิ้นรนจนถึงเวลานั้น มันจึงจะเติบโตเป็นผีเสื้อ
>ที่พร้อมโบกบินจากรังได้อย่างอิสระโดยแท้
>การมีชีวิตอยู่โดยไม่ต้องผ่านอุปสรรคใด ๆ เลย
>จึงมีแต่จะทำให้เราพิการและไม่แข็งแรง
>การดิ้นรนฝ่าฟันอุปสรรคต่างหาก ที่เป็นหัวใจสำคัญของการดำเนินชีวิต
>ซึ่งจะช่วยให้เรายืนหยัดอยู่ได้อย่างแข็งแกร่ง เพราะอย่างนั้น…
>ภูมิใจกับการดิ้นรนในวันนี้เถอะ ถ้าคุณหวังจะไปให้ถึงวันดี ๆ
ของชีวิตที่สามารถโบยบินได้อย่างเสรี!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น